چه جویی زین سرای سپنج_که آغاز گنج است و فرجام رنج / بیفتی به خاک ار همه آهنی _اگر دین پرستی و گر اهرمنی/تو تا زنده ای سوی نیکی گرای _مگر کام یابی به دیگر سرای (واپسین سروده ی فردوسی در سوگ رستم ) درمیان همەی حوادث، گرانی، ترافیک، آلودگی هوا، اختلاس، تحریم، تبعیض، اعتیاد، شورش، کولبری، سیل، زلرله، سقوط هواپیما، مرگهای خیابانی هرگونه ستم اجتماعی و انواع بلاهای زمینی و آسمانی که در سال بدشگون ۹۸ یکجا بر ما نازل شد (که از همه آنها بدتر، یورش بی امان ویروس مشکوک و ناخوانده #کرونا بود، چون بعد از چین بزرگترین آمار مرگ و میر جهانی ماییم !) چند ساعتی است در خبرها آمده است رستم دوران پهلوان کرد کاک سیامند رحمان دارنده پنج عنوان قهرمانی جهان سه بار قهرمانی آسیا و صاحب رکورد بلامنازع رکورد ۳۱۰ کیلوگرم پارالمپیک جهان در اثر ایست قلبی و در سن ۳۱ سالگی دار فانی را وداع گفته است دریغ و صد دریغ که مرگ نابهنگامش همەی داغ هایمان را تازه کرده است روحت شاد و خدایت بیامرزاد تو زیرکانه رخت از این جهان بیرون کشیدی! ولی برای ما الان ساعت غم نبود چون از بار مصائبی چندگانه و سنگین شانه هایمان سخت خمیده و لهیده است. ندیدی همه ما رنجور مبهوت آشفته سر درگم و در محاصره این اپیدمی هولناک واین دوران بد فرجامیم؟! ‌‌‌‌‌